دیشب همش داشتم با خودم فکر می‌کردم باید یک گردهمایی اعتراضی نسبت به وضعیت نسرین ستوده و بقیه زندانی‌های عقیدتی در ایران برگزار کرد. یا در آمستردام یا در لاهه.
بعد هم پیش خودم فکر کردم با این حس منفعت طلبی و بی‌تفاوتی شدید که در بیشتر ایرانی‌ها پیش اومده، برنامه رو حداکثر بیست - سی نفر همیشگی میان و میشه تف سر بالا.
امروز در ایستگاه، روزنامه «مترو» رو که باز کردم هم خوشحال شدم هم شرمگین. سازمان عفو بین‌الملل یک آگهی نصف صفحه‌ای برای کمپین آزادی نسرین ستوده چاپ کرده بود:
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر