همایون خرم یکی از ترانهسازهای خفن موسیقی ایرانیه. «تو ای پری کجایی»، «امشب در سر شوری دارم» یا «نیمه شبان تنها» تنها دو سه نمونه از ترانههای این استاده که ملودیهای جادوییشون آدم رو به عرش میبرن. به جز این کارهای معروف، یک ترانه مهجور از همایون خرم هست که من عاشقش هستم: «افسانه شیرین».
«افسانه...» حدود سال 1970/1349 با شعر بهادر یگانه ساخته شد. این ترانه با صدای هایده و ارکستر بزرگ گلها اجرا شد. میتونید اینجا بشنوینش:
روی سی.دی که این ترانه در اون بود، هر زمان نوبت به این کار میرسید، رَدِش میکردم. اجرای یکنواخت و تکصداییش، حوصلم رو شدیداً سر میبُرد. یکبار که سی.دی در حال پحش بود، دستم گیر بود و نمیتونستم بزنم بره جلو! آهنگ کامل پخش شد. در نیمههاش، حس کردم پشت یک موج سوارم که آروم آروم داره منو با خودش میبره... در نهایت متوجه شدم، موسیقی، شعر و موسیقی، همه جادوییاند و تنها این تنظیم ابتدایی آن است که زیبایی اثر را به فنا داده!
مدتی بعد با کمی تغییر، «افسانه» را با تغییراتی برای پیانوی تکنواز تنظیم کردم؛ با تغییراتی در ریتم و شیوه بیان. این نسخه در چندین رسیتال در هلند و آلمان اجرا شد و انعکاس خوبی هم از شنوندگان گرفتم؛ حتا خیلی از موزیسینهایی که به اجرای موسیقی ایرانی با پیانو نظر خوشی نداشتن از این برداشت خوششون اومد.
این تنظیم چند هفته پیش روی آی-تیونز هم منتشر شد ولی خود استاد خُرم چندان باهاش حال نکردن. گمونم با اینکه برداشت پیانویی همچنان خیلی هم ایرانی صدا میده ولی چون ایدههای کلاسیک پشتش بوده، برای ایشون زیاد دلچسب نبوده. شاید دوست داشتن که کار در همون فضای برنامه گلها بمونه؛ چیزی که من به شدت از اون گریزان بوده و هستم!
به هر حال، در همون زمان، آقای خرم گفتن که قراره علیرضا قربانی با تنظیم ارکستری تازهای «افسانه» رو بازخونی کنه در آلبومی به نام «رسوای زمانه». دیروز در یوتیوب به طور اتفاقی این نسخه تازه رو شنیدم و قفط نمیدونم چرا نامش رو به «راز دل» تغییر دادهاند.
اجرای تازه به نظرم به دل نشستنی ست. البته بعضی جاها خیلی شلوغ میشه و صدای سنجهای پی در پی رو اعصاب میره ولی در کل فکر میکنم، بابک شهرکی برای تنظیم تازه، کاملا در پوست اثر رفته و کوشیده با یک پشتوانه حسی عمیق، محتوای کار اصلی رو با هارمونی تازه و ارکستر، برجستهتر کنه. می تونین از این زیر بشنوینش. دست همه درد نکنه!
(لینک به مستند "سخن از هایده")
«افسانه...» حدود سال 1970/1349 با شعر بهادر یگانه ساخته شد. این ترانه با صدای هایده و ارکستر بزرگ گلها اجرا شد. میتونید اینجا بشنوینش:
روی سی.دی که این ترانه در اون بود، هر زمان نوبت به این کار میرسید، رَدِش میکردم. اجرای یکنواخت و تکصداییش، حوصلم رو شدیداً سر میبُرد. یکبار که سی.دی در حال پحش بود، دستم گیر بود و نمیتونستم بزنم بره جلو! آهنگ کامل پخش شد. در نیمههاش، حس کردم پشت یک موج سوارم که آروم آروم داره منو با خودش میبره... در نهایت متوجه شدم، موسیقی، شعر و موسیقی، همه جادوییاند و تنها این تنظیم ابتدایی آن است که زیبایی اثر را به فنا داده!
مدتی بعد با کمی تغییر، «افسانه» را با تغییراتی برای پیانوی تکنواز تنظیم کردم؛ با تغییراتی در ریتم و شیوه بیان. این نسخه در چندین رسیتال در هلند و آلمان اجرا شد و انعکاس خوبی هم از شنوندگان گرفتم؛ حتا خیلی از موزیسینهایی که به اجرای موسیقی ایرانی با پیانو نظر خوشی نداشتن از این برداشت خوششون اومد.
این تنظیم چند هفته پیش روی آی-تیونز هم منتشر شد ولی خود استاد خُرم چندان باهاش حال نکردن. گمونم با اینکه برداشت پیانویی همچنان خیلی هم ایرانی صدا میده ولی چون ایدههای کلاسیک پشتش بوده، برای ایشون زیاد دلچسب نبوده. شاید دوست داشتن که کار در همون فضای برنامه گلها بمونه؛ چیزی که من به شدت از اون گریزان بوده و هستم!
به هر حال، در همون زمان، آقای خرم گفتن که قراره علیرضا قربانی با تنظیم ارکستری تازهای «افسانه» رو بازخونی کنه در آلبومی به نام «رسوای زمانه». دیروز در یوتیوب به طور اتفاقی این نسخه تازه رو شنیدم و قفط نمیدونم چرا نامش رو به «راز دل» تغییر دادهاند.
اجرای تازه به نظرم به دل نشستنی ست. البته بعضی جاها خیلی شلوغ میشه و صدای سنجهای پی در پی رو اعصاب میره ولی در کل فکر میکنم، بابک شهرکی برای تنظیم تازه، کاملا در پوست اثر رفته و کوشیده با یک پشتوانه حسی عمیق، محتوای کار اصلی رو با هارمونی تازه و ارکستر، برجستهتر کنه. می تونین از این زیر بشنوینش. دست همه درد نکنه!
(لینک به مستند "سخن از هایده")