پیانوهای کاخ گلستان و فاصله نجومی موزه‌های ایران از استانداردهای جهانی

از دیشب شبکه‌های تلویزیونی هلندی در حال پخش گزارش‌هایی درباره پایان نوسازی موزه امپراتوری هستند؛ بزرگترین موزه هلند که در پایتخت قرار دارد و همراه با دیگر موزه‌های منحصر به فرد در آمستردام مانند موزه ون گوگ، هرمیتاژ، خانه رمبراند و ... سالانه میزان دهها هزار بازدید کننده است. پرانتز باز!

مدتهاست که در حال یک کار پژوهشی درباره پیانو در موسیقی ایران هستم. امکان سفر به تهران نیست. چندین بار از به اصطلاح دوستانی که در هلند داشتم و به ایران رفت و آمد داشتند خواهش کردم که از پیانوی کاخ گلستان برایم عکس بگیرند و پاسخ‌هایی که نصیبم شد این بود که «وقت ندارند»!

در نهایت یک دوست بامعرفت که مدتی کوتاهی را در تهران بود این کار را برایم انجام داد. اما با چه مصیبت! :

عکاسی از پیانوها در موزه ممنوع است. حتا بدون فلش. هیچکس نمی‌داند دلیل این موضوع چیست.

حتا در آمستردام، شهر موزه‌ها، در مشهورترین موزه‌ها که دارای آثار هنری شدیدا منحصر به فرد - هستند این کار (بدون فلش) امکان پذیر است. این وحشت و توهم درباره همه چیز در ایران روشن نیست چه زمانی به پایان می‌رسد.

به هر رو تعدادی عکس به دستم رسید. شرایط نگهداری و نمایش پیانو ها در موزه اسف بار است. و در واقع شرایط خود موزه. از قراردادن کپسول‌های آتش نشانی کنار پیانوها گرفته (!) تا نوع نوشتن کارت‌های اطلاعات دو زبانه روی پیانوها و ...

هنگام تماشای عکس‌های رسیده از تهران ناخودآگاه به یاد بازگشایی موزه دریانوردی هلند افتادم که ملکه شخصا برای مراسم حضور پیدا کرد. یاد گزارش‌های شب گذشته تلویزیون درباره نوسازی موزه امپراتوری افتادم و صدها برنامه پر شور و حرارت دیگر دولت و مردم برای تبلیغ و استفاده از موزه و همچنین دقت مثال زدنی آنها برای حفظ و در عین حال به روز کردن موزه ها. و در پایان درآمد سرشاری که از بابت دیدار گردشگران داخلی و خارجی از موزه‌های هلند، نصیب این کشور می‌شود.

همه اینها با بودجه ای نه چندان سرسام آور در ایران هم شدنی است. فقط مهم این است که احساس مسئولیت وجود داشته باشد و اینکه بخواهیم کاری را انجام دهیم. همه چیز را هم نمی‌توان به سیاست و اقتصاد ربط داد. در همان ایران هم افراد زیادی هستند که می‌خواهند کار کنند ولی فضا چه از سوی دولت و چه از سوی مردم، دلسردشان می‌کند.

چاره چیست؟ پرانتز بسته.