روزهای هجده تیر ۱۳۷۸ برای بسیاری از ما به نوعی، یادآور خاطراتی تلخ است. آن روزها برای من نیز علاوه بر آنچه در کوی دانشگاه تهران رخ داد، یادآور از دست دادن پدر است.
همه اینها در ذهن من فضای ویژه‌ای از آن دوران رقم زد که شاید ابراز آن در اوت ۲۰۰۸ در کنسرت دانشگاه کُلن به اوج رسید؛ زمانی که نماد اعتراضات هجده تیر، احمد باطبی، موفق شد خود از آن شرایط نجات دهد.
در تابستان ۲۰۰۸ در یکی از برنامه‌های صدای آمریکا، موقعیتی پیش آمد تا از آن برنامه و زمینه‌هایش به کوتاهی صحبت شود. سپاس از بهنود برای ایجاد این موقعیت و سپاس از اختر و رومن برای برگزاری برنامه در کُلن.
۲ نظر:
salam peji jaan nadideh in barnameh boodam
pas in rooz yad avar marg-e pedar
ham baraye to hast
marg aziz kheyli sakht hast va man dark mikonam ke chera dar oun zaman ba jaryanat daneshgah bi tafavot barkhord kardi
fada
siamak farid
َافرین بر پژمان. ما همیشه به شما افتخار میکنیم، و برای تن درستی و کامیابی هر چه بیشرت شما دعا میکنیم. شما از کسانی هستید که برای فردایی بهتر همیشه اخساس مسیولیت میکند. دوستت داریم.
ارسال یک نظر